|
1.
上座部,印度部派佛教之两大根本部派之一。又译作圣上座部或长老说。音译作阿离耶斯他维啦尼迦耶,或作梯毗、他鞞罗、体毗履、他毗利与。
佛陀涅槃后百余年间,教团统一,此称为原始佛教。
其后,教团内部对戒律及教义产生异论,首度分裂成上座部及大众部二根本部派。大众部是较进步革新的青年大众。反之,上座部则忠实地遵守传统,并以保守的长老们为代表,因此又称为长老部。不久,大众部再分裂成七~八部,上座部分裂成十一~十二部,至西历纪元前后,佛教两个部派共计分裂成十八部或二十部。
【上座部】(梵ārya-sthavira-nikāya、ārya-sthavirāh,巴thera-vāda,藏h!phags-pa gnas-brtan-pa、gnas-brtan-pa)
<異部宗輪論>
འདྱི་སྐད་ཅྷེས་གག་སྟྷེ། སངས་རྒྱས་བཅོམ་ལྡན་འདས་ཡོངས་སུ་མྱ་ངན་ལས་འདས་ཤྱིང་རྒྱལ་བའྱི་཈ྱི་མ་ནུབ་ནས་ལོ་བརྒྱ་ལོན་ཏྷེ། དུས་ཅུང་ཟད་ཅྱིག་འདས་ནས་ཤྱིང་ས་ནར་གྱི་བུ་མྷེ་ཏོག་གྱི་གོང་བར་གྱི་རྷེན་མ་རྒྱལ་པོ་མྱ་ངན་མྷེད་གདུགས་གཅྱིག་པའྱི་ས་སོང་ཞྱིང་རྒྱལ་སྱིད་ཛད་པའྱི་དགྷེ་འདུན་ཕལ་ཆྷེན་པ་གྷེས་པ་བྱུང་སྟྷེ། འདྱི་ལྟ་སྟྷེ། གཞན་གྱིས་཈ྷེ་བར་བསྒྲུབ་པ་དང༌། །མྱི་ཤྷེས་པ་དང༌སོམ་཈ྱི་དང༌། །གཞན་གྱིས་རྣམ་པར་སོད་པ་དང༌། །ལམ་སྒྲ་འབྱིན་པ་དང་བཅས་པ། །འདྱི་ནྱི་སངས་རྒྱས་ཀྱི་བསྟན་པ་ཡྱིན་ནོ་ཞྷེས་གནས་ལྔ་རྷེས་སུ་བརོད་ཅྱིང་རྷེས་སུ་སྒྲོགས་པར་གནས་བརན་གླུ་དང༌། ཤར་ཕྱོགས་བ་དང༌། མོང་དུ་ཐོས་པ་བྱུང་བར་གྱུར་ཏོ། །གནས་ལྔ་པོ་དྷེ་དག་པར་རྷེས་སུ་བརོད་ཅྱིང་རྷེས་སུ་བསྒྲགས་ནས་ཀང་དགྷེ་འདུན་ཕལ་ཆྷེན་པོའི་སྷེ་དང༌། གནས་བརན་པའྱི་སྷེ་ཞྷེས་བ་བ་སྷེ་པ་ག཈ྱིས་རྣམ་པར་གཞག་གོ །
如是傳聞。佛薄伽梵般涅槃後。百有餘年去聖時淹。如日久沒。摩竭陀國俱蘇摩城王號無憂。統攝贍部。感一白蓋。化洽人神。是時佛法大眾初破。謂因四眾共議大天五事不同。分為兩部。一大眾部。二上座部。四眾者何。一龍象眾。二邊鄙眾。三多聞眾。四大德眾。其五事者。如彼頌言。餘所誘無知
----但南傳佛教並非在上面這段文藏漢文獻所說之時成立,因此他們不能說也不能自稱,南傳更不能被認為是上座部
如果他們是此時的上座部,那也就罷了!問題就是:他們根本不是!根據玄奘考証:他們是分別說部的,铜牒山部是分別說部的---南傳自稱為上座部是種自矜自讚,當然不應該承認
铜牒山部分別說部的出現歷史比漢傳的四分律與五分律,或是說一切有部要睌!
戒法通常採取較接近佛入滅者為正統,南傳如果戒法是比北傳漢傳要早的話,那統統都聽他們也無所謂!問題就是:南傳根本不是上座部,為何要照他們的?這就是重點
2.看來不懂基本戒法的很多
俗人不能吃不能碰不能用僧物,吃僧食!這點都不知道!
(無怪乎這年頭還有人敢販賣三寶,把寺廟開成XX寺有限公司並且插了標來上市)
還好我佛如來很聰明,早想到:後世有人一定對這些吃的用的僧物來說話,佛菩薩也早有防範,定下制度
僧眾的食器--僧缽叫作:如來應量器是由各人的肚量而定,托缽只吃自己食量的份量,有多少吃多少,法在裡面;僧人只能取自己肚量所有來吃,超過了就有罪過!
透過「食存五觀」,
一者、計功多少,量彼來處。
二者、忖己德行,全缺應供。仔細的思量自己,內在的品德,外在的行持,是否符合"僧"的條件?周全還是欠缺來受供養?
三者、防心離過,貪等為宗。
四者、正事良藥,為療形枯。
五者、為成道業,應受此食。
五觀若明 ,千金易化;三心未了,滴水難消。 所有僧的食物都要觀想!齋堂是寺院道場用齋吃飯的處所,也稱五觀堂。用齋前出家眾會先念供,出生送食後,維那師領眾舉腔唱念:佛制比丘,食存五觀,散心雜話,信施難消,大眾,聞磬聲,各正念。
僧眾入齋堂進食,不著不貪,是為過堂。
僧人托缽不會也更不能搞到食物多了,多過了自己能吃的份量,哪有會多到烂掉,埋掉!如有,此僧此寺大概連"過堂"都不會!
|
|